Deprem sabahı ilk aklıma gelen-ŞÜKÜR RİTÜELİ düzenle.

Adana'da dün gece saat 1 civarında Mersin Körfezi'nde meydana gelen yaklaşık 5 şiddetindeki deprem çokça hissedildi. Ben derin uykudaydım, sadece garip rüyalar gördüğümü hatırlıyorum.

Sabah bir arkadaşımdan öğrendim deprem olduğunu(Arkadaşım Konya'da yaşıyor.) ve babamla konuştuğumda depremin şiddetli olduğunu öğrendim. 

Balkondaki çatlak derinleşmişti. Ev ses çıkararak ileri geri gitmiş.

Deprem tarifi zor, "gerçek" bir his. 6 yaşındayken depreme birebir tanık olmuştum. Oldukça garipti ve tek kelime dahi etmemiştim. Kimse edememişti!

Bu deprem sonrası gerçekten ya evimiz yıkılsaydı diye düşünmeden edemedim. Yeteri kadar şükretmiyordum. Evimizi gerçekten çok severim. Bana ilk başta güveni ifade eder, ailemle yaşadığım güvenli yer. Her bir oda,bahçemiz, çatımız günlük hayatımızın büyük çoğunu geçirdiğimiz yer ve mutluluğu inşa etmeye çalıştığımız yerler.

Neden bir "şükür ritüeli " yapmayayım dedim. Kendime evimizin kapısnı her açtığımda, anahtarlarımı ararken şükretmeyi hatırlatmaya karar verdim. Çoğunlukla gündelik yaşamın hayhuyu içinde gündelik olanı gerçekten görüp, ne kadar değerli olduğunu düşünmüyordum.

Günün birinde ister memnuniyetle ister koşulların zorlamasıyla ayrılacaktım evimizden ve bunu düşünmek dahi orayı çok sevmeme yol açıyordu.

Ve fevkalede bir gerçektir: "Mutlu olduğumu düşünmeden mutlu olamam."

Eugene Delacroix bunu mükemmel bir analojiyle şu şekilde ifade eder: "Haberdar olmadığı bir hazinenin üstündeki arazinin sahibi gibiydi.Öyle bir adama durumun farkında değilse ne siz zengin diyebilirsiniz,ne ben mutlu."



Siz depreme hiç tanıklık ettiniz mi? Deprem olduğunu farkettiğinizde aklınıza ilk ne gelir??